اشعار

رفت قاسم، رفت سقا و علی اکبر... عمو            من ز تو تنهـاتر و از من تو تنهاتر عمو

نیست زور و بازویم مثل علی اکبر ولی            هست اما غـیرتم مثل علی اصغـر عمو

در عـشـق، بـنـای نـیک‌نـامـی دارند            جـسم‌اند که یک جـان گـرامی دارند

در لحـظۀ گـودال، یکی باز دویـد            ...این جـان‌به‌کـفـان مگـر تمامی دارند

چون باد در حرارت دشت و دمن دوید            چون بوی گل بلند شد و در چمن دوید

وارونـه اسـت شـیـوۀ صـحـرای ابـتـلا            رو بـه شـکـارگـاه، غـزال خـتـن دویـد

وقتی عدو به روی تو شمـشیر می‌کشد            از درد تـو تـمــام تـنـم تــیـر مـی‌کـشـد

طـاقـت نـدارم این همه تنها بـبـیـنـمـت            وقـتی که چلّه چلّه کـمـان تـیـر می‌کشد

روح والای عبادت به ظهـور آمده بود            یا که عـبـداللَه در جـبهـهٔ نور آمده بود؟

کـربـلا بـود تمـاشـاگـر مـاهی کز مهـر            یـازده لـیلهٔ قـدرش به حضور آمده بود

عمه جان ول کن من از اصغر که بهتر نیستم            عمه با قـاسم مگر اصلا برادر نیستم؟
سن و سالم را نبین از قد و قامت هم نپرس            پهلوانم من، مگر از نسل حیدر نیستم؟

هر کَس برای تو به تن خود کـند سیاه            او را خـدا ز عـرش مُـعـلّی کـند نگـاه

اشـکِ بـرای تـوسـت همـانـند کـیـمـیـا            سازد سـفـید، رویِ هر آنکه بـود سیـاه

طـفـلی اگـر بـزرگ شـود با کـریـم‌هـا            یک روز می‌شـود خودش از کـریم‌ها
عـبــدلله حــسـیـن شــدم از قــدیــم‌هــا            دل می‌دهـنـد دسـت عـمـوهـا یـتـیـم‌ها

روضه‌های شب پنجم چقدر جانکاه است            سیـنه‌زن‌ها، حـسـنی‌ها شب عبدلله است
بیشتر از همه شب روضه شکسته بال است            لاجرم روضۀ امشب طرف گودال است

پس از او رخت بر بسته طراوت از چمن اینجا           نباشد او به پایان می‌رسد دنیای من اینجا

بیا ای مرغ روح من قفس را بشکن و پر زن           خودت را در هوایش کن رها از بند تن اینجا

بُرده است بنده سوی مولا هر زمان دست            شد واسـطه بیـن زمـین و آسـمان دست

جـز از در ایـن آسـتـان خـیـری نـدیـده            وا کرده هر کس رو به دست این و آن دست

حق بده خیلی هوایِ بوسه‌هایت کرده‌ام           از عموجان بیـشتر بابا صدایت کرده‌ام

عـمـه دسـتـم را گـرفـتـه بود امـا آمدم؛           فکرکردی که عمو جانم رهایت کرده‌ام

ابن الحسن هـستم جگر دارم عمو جان           پیـش تو از بـازو سـپـر دارم عمو جان
با سـر دویـدم سـمت تو تا سـیـنه‌ات را           از زیـر پـای شـمـر بـردارم عـمو جان

کودکم امّا در این بیشه جگر دارم عمو            از دو دسـتانم برای تو سپـر دارم عمو

با مدد از نامِ زیـبای حسن گـل می‌کـنم            بر تمامِ دشمـنانت من خـطر دارم عمو

قـربـانـیـم راهـی قـربـانـگــاه هـسـتـم            با عشق خود تا پای جان همراه هستم
گـفـتـم که بـشـنـاسـیـد عـبـدالله هـسـتم            عـبـد حـسـیـنــم یــادگــار مـجــتـبـایـم

من حاضرم برای حسین ترك سر كنم            آمــاده‌ام بـه راه ولایـش خـطــر كـنـم
مظلـوم‌تر از عـموی غـریـبم نـدیـده‌ام            از غـربتـش تـمـامـی عـالـم خـبـر كنم

گـلشن‌ توحید را فصل‌ شهادت‌ می‌رسد            لالـۀ‌ آزاد مـردی‌ را طـراوت‌ می‌رسـد
ای‌ عـموی‌ مهـربـانم‌ بـوی‌ بابا می‌دهی            ‌ از تماشای‌ تو كامم‌ را حلاوت‌ می‌رسد

ز دستانت کشیدم دست تا دستم قلم گردد            که باید دست‌هایم افـتخـار مـادرم گردد
حلالم کن بدان عبداللهت طاقت نمی‌دارد            ببـیـند معـبر نامحـرمان بین حرم گردد

در کـوی عـشـق زنـده مـرام پـدر کنـم            با یاد غربت تو جهان خون جگـر کنم
عمریست روی دامن پُر مهرت ای عمو            صبحم به شام و شام وصالم سحـر کنم

به خدا حـافـظی تـلـخ تو سـوگـنـد نشد            هرچه کردیم که در خیمه شود بند نشد
پدرش کوهی پُر از صبر و شکیبایی بود            به پـدر این گـل معـصـوم هـمانند نشد